Geen therapie, wél een plastic bedje en het werkt ook!
22 juli 2021….ik dobberde rustig op het water en een plastic bedje…
We zijn op vakantie. Na een verblijf van een paar dagen aan het Gardameer zijn we nu aangekomen bij het Lago Maggiore en sluiten we onze vakantie volgende week af aan het Lago di Mergozzo. Al dobberend op mijn plastic bedje staan mijn gedachten nooit stil, haal ik de vele mooie vakantieherinneringen met familie en vrienden naar boven.
Met wie heb ik allemaal niet gedobberd op de lac’s, lago’s, sea’s, rivers and oceans? Met jou misschien wel?
Soms had ik juist daar de mooiste gesprekken …
Nu, na 23 jaar voor het eerst weer zonder kinderen en zonder bekenden op vakantie. Rust overheerst….
Ik overdenk het laatste half jaar en ik kijk naar de toekomst. Ik kijk eens om me heen vanaf mijn plastic bedje. Ik zie de schitterende Italiaanse dorpjes met bergen op de achtergrond, en de vergezichten over het water zoals je die zelf misschien ook kent.
Ik kijk met een glimlach naar boven en denk: ‘wat een geweldige Schepper hebben wij’.
Water….mijn ouders, zij hielden ook veel van water.
Ze waren nog maar net getrouwd en emigreerden, (gelukkig niet op een plastic bedje) maar met de Holland Americalijn, naar America.
10 dagen varen, niet op een lago, niet op een rivier, maar over een oceaan, meters hoge golven zoals ik ze nog nooit heb gezien. Zouden ze ons daarom zo graag mee hebben genomen naar het water?
De liefde voor het water hebben we als kinderen van onze ouders meegekregen.
Aan het water verblijven is een must bij de keuze van ons vakantieoord evenals het plastic bedje wat als eerste ongeveer wordt ingepakt, soms meerdere zelfs.
Het is al iets wat op jonge leeftijd begon. Het kabbelen van het water, gaf me rust.
We woonden aan het Noord, in Noordscheschut, aan de Hoogeveense Vaart. In de winter schaatste je erop en in de zomer zwommen we erin of we stapten in onze rubberboot en gingen varen.
Vaak ging ik ook nog vissen bij de sluis.
Het water….ik zocht het altijd op.
We gingen nooit met vakantie, maar gingen (nog net niet op elkaar gestapeld) in onze kever dagelijks op en neer naar het Ermerzand om te zwemmen.
Af en toe een dagje naar mijn oom en tante op de camping op Urk( Ijsselmeer) en steevast gingen we een dag op familiebezoek naar Bunschoten, Spakenburg en Eemdijk waar we zodra het kon ook zwommen in de Eem. Daarnaast huurden we elke zomer een bootje in Giethoorn met pa en ma en sloten we dat veelal af met het eten van paling aan de kant van de weg met uitzicht over de giethoornse wateren.
Op latere leeftijd fietste ik zelf met vrienden naar ‘Plan Schoonhoven’ en brachten wij er veel geweldige uurtjes( of waren het uren?) door.
Het zeilkamp op de Mavo, met de auto naar Katwijk aan Zee, er ging geen vakantie voorbij of ik lag in, op of aan het water, zoveel als mogelijk. Het niet op vakantie gaan werd hierdoor ook niet gemist. Prachtige herinneringen
Toen ik min of meer zelfstandig werd, koos ik zelf wel voor vakanties in het buitenland, ook weer aan het water, uiteraard. Je kunt er zo heerlijk wegdromen, mijmeren en rust ervaren. Zo ook vandaag…..op mijn plastic bedje op het Lago.
Ik ging in mijn gedachten reflecteren op het afgelopen half jaar.
Ik kwam er opnieuw achter, dat het leven niet maakbaar is. De tijd waarin we leven laat dit voldoende zien.
Ik kwam op verschillende momenten ‘Rupsje Nooit Genoeg’ tegen, juist ook bij mijzelf.
Ik begrijp soms de cultuur niet waarin we leven en waar je blijkbaar ook niets meer van mag vinden. Wollige taal zit in mijn allergie en ik merkte dat het voor mij soms ook heerlijk is om ff ongenuanceerd iets te zeggen. Ik weet het, niet altijd slim, maar daar mogen we het in liefde dan weer over hebben, toch?
Alles wat we doen, moet een goed gevoel geven…Dankbaarheid en positief zijn lijken in onze cultuur de boventoon te moeten voeren.
Juist… ‘moeten’… daar lig ik dan op mijn plastic bedje, wat mij gelukkig het gevoel geeft dat ik even helemaal niets moet.
Ook al ben ik er wel een groot voorstander van dat je soms gewoon ook ff iets moet doen omdat het gewoon wel moet…
De laatste weken was ik echter het ‘moeten’ moe. Ik moest dat accepteren en moest wat meer rust nemen werd gezegd en moest leuke dingen doen…zucht…weer allemaal dingen die ik ‘moest’. Alsof ik nooit leuke dingen doe, mijn probleem is dat ik heel veel dingen leuk vindt, maar dat er soms ook dingen zijn waar je op leeg loopt…gelukkig is dat niet mijn plastic bedje. Ik heb energie genoeg om die weer op te blazen
Het woordje ‘moeten’….daar zit het woordje ‘moe’ in. Als je moe bent ga je rusten….en ik
neem nu ff rust…..rust op mijn plastic bedje op het Lago…..in Italie, omdat het mag. Ik kijk opnieuw naar de Hemel die mij verteld dat het geluk niet afhangt van al mijn ‘moeten’ lijstjes of van mijn dankpunten die ik op ‘moet’ schrijven( tegenwoordig hip in therapien).
Ik las zojuist dat Hij wanneer jij rust, juist in Zijn liefde naar jou toe komt en rust geeft en laat zien waar je dankbaar voor mag zijn. Dat gaat vanzelf blijkbaar.
Een mooie herontdekking vandaag, op een plastic bedje, al dobberend op het Lago Maggiore…en het is waar, er zijn genoeg redenen tot dankbaarheid…..ik zal ze jullie besparen….
Ik hoop dat ik op mijn plastic bedje al dobberend nog meer mooie (her)ontdekkingen doe…..ben benieuwd waar deze vakantie toe leidt…
Wanneer liet jij jezelf voor het laatst gewoon even ‘dobberen’?
Wat mag jij deze komende vakantie loslaten van alles wat ‘moet’?
