Therapeutische tijden….
Ik zag er zo naar uit! Maar helaas, de ticket die ik dacht te hebben gekocht, zat niet in mijn inbox en de toegangsprijs is ook niet van mijn bankrekening afgeschreven. Stomweg verbeeld dat ik me had aangemeld en domweg gewoon niet gedaan. Beetje chaos in m’n pannetje geweest, denk ik.
Een bijeenkomst waar zomaar geschud zou kunnen worden aan mijn ‘coach’ zijn. En dat mag. Het mag schuren, helemaal prima. Kom maar op! Het hoort namelijk ook bij de fase waarin ik me als coach bevind.
Vind je dat bijzonder om te lezen? Ook dat mag. Ik ben soms ook best bijzonder 😉.
Als coach help ik anderen bewust te worden van hun gedachten, patronen en belemmerende overtuigingen. Dat helpt ze , wanneer ze in cirkels ronddraaien waar ze graag vandaan willen, willen doorbreken. Maar ik hou ervan om mezelf ook scherp te houden. Bewust blijven van wat ik doe. Het is zo belangrijk voor mij als coach om steeds kritisch te blijven: ben ik echt aan het helpen, of maak ik het voor mijn coachee juist ingewikkelder? Een risico voor een coach is dat je te diep in het proces kan zitten of te gefocust ben op een theoretisch model, waardoor je misschien de hoofdpunten over het hoofd ziet. Ik wil altijd het beste voor de ander, maar ik moet mezelf steeds scherp houden of het de coachee niet nog meer verwart, maar écht vooruit helpt.
Ook zou ik me mee kunnen laten slepen door media, verwachtingen van buitenaf en de vele ‘goeroes’ die overal opduiken en het ‘normale’ en de ‘basis’ uit het oog verliezen. Ik wil trouw blijven aan mijn eigen koers!
En dan de vraag: wat is nu eigenlijk ‘normaal’?
Mag het schuren? Mag het wringen? Mogen we soms gewoon dingen ‘niet leuk’, ‘lastig’ of ‘stom’ vinden, en tóch met frisse tegenzin doen?
Mijn leven is niet perfect. Bij lange na niet. Mijn leven is ook niet altijd leuk, maar misschien is dat wel precies wat ‘normaal’ is.
Wat vind jij? Wat betekent ‘normaal’ voor jou?
Juist daarom had ik graag bij het zingevingsevent ‘Therapeutische tijden?’ willen zijn. De vraag of we niet te veel in therapie en mentale begeleiding zijn gaan geloven, raakt precies aan wat mij bezighoudt. Werkt het echt, of zitten we vast in een systeem dat ons juist afhankelijk maakt? Raken we in de war van alle inzichten die we zelf opdoen, wat we binnen krijgen via (social)media, of hebben we simpelweg de tijd en ruimte niet of juist teveel tijd om eens goed na te denken over onszelf?
Een boeiende discussie waar ik graag over had meegedacht. Nu zit ik op de bank, een heerlijk ‘dom’ muziekje op de achtergrond die ik normaal nooit zou draaien, gewoon omdat het kan, geen idee wat ze zingen…want ik denk na en schrijf van me af en ben wel een vrouw, maar er zitten grenzen aan multitasken…:-)
Ik vind het belangrijk om goed na te blijven denken over wie we eigenlijk als mens zijn en hoe we zijn geschapen? Want er is een kleine gemeenschap die heel hard schreeuwt om ons te verwarren en te doen geloven dat wat zij vinden ‘normaal’ is, ver van onze oorsprong en Gods bedoeling vandaan.
Heb je wel eens nagedacht dat de antwoorden niet altijd buiten jezelf liggen, maat dat de basis vaak al in jezelf ligt? ‘Gezond boerenverstand’ gebruiken, zeg maar. Maak het niet te ingewikkeld, of zoals iemand pas tegen me zei: ‘doe niet zo moeilijk en hou het nu eens simpel’. Zijn we gemaakt om eindeloos te analyseren, te bomen, te graven of mogen we ook gewoon ‘zijn’ zoals we zijn? Natuurlijk heeft God ons zo geschapen dat we ons best moeten doen, maar we zijn ook mensen die fouten mogen maken. We zijn gemaakt om liefde te geven, maar ook om te leren omgaan met onze tekortkomingen, want ze zijn er en zullen ook nooit weg gaan in ons leven hier op aarde. We zijn allemaal anders, met onze eigenaardigheden en gebreken, en juist dat maakt ons misschien wel mooi. Wat zou het leven anders ‘saai’ zijn, denk je niet?
Ik had me dus enorm verheugd op het zingevingsevent van RotterdamRijker, met psycholoog Anahi Israel, waar diezelfde thema’s aan bod zouden komen. Is therapie het antwoord op alles, of mogen we ook gewoon gebruik maken van de luxe die we hebben om gewoon even stil te staan en even over onszelf nadenken, wie we zijn, waar we staan, zonder direct in therapie te belanden?
Geloof je eigenlijk ook nog in de veerkracht die we van nature hebben ontvangen, of gaan we mee in het systeem van het ‘hokjes, vakjes denken en therapiën’? Misschien draait het leven niet om perfectie, maar om onderlinge verbinding en het leren van elkaar en zo te groeien. Wat denk jij?
Anahi Israël is te volgen op Linkedin en schrijft voor mij herkenbare stukjes en durft de vinger op de zere plek te leggen. De lezing is te volgen via: https://m.youtube.com/watch?v=_RGj7bYL4rQ
